Denk ik aan covid en lockdowns, dan denk ik aan Tove Ditlevsen. Het was december 2020, we leefden in een land van mondkapjes en anderhalve meter afstand. We groetten met de hand op ons hart of met de vuisten tegen elkaar. Het gerucht ging dat de drie zoenen nooit meer terugkeerden.

Ook bij ons was het sociale leven grotendeels stilgevallen. R. en ik vierden kerstmis zonder bezoek of uitstapje. Er was wel een boom en daar lagen nog altijd cadeautjes onder, misschien wel meer dan anders, want we hadden er tijdens de lockdown een sport van gemaakt elke gelegenheid aan te grijpen elkaar met een cadeautje te troosten. Verrast worden of de ander verrassen is zeer troostvol kan ik zeggen.

In die dagen kreeg ik de Kopenhagen-trilogie van Tove Ditlevsen, de Deense schrijfster die in 1976 een einde aan haar leven had gemaakt. Lees hier de volledige column.