Op 1 november verscheen mijn recensie van het boek Nerds! (Guzman en Van Domburg) op de website Literair Nederland.
“Soms is Nerds!, hoe onderhoudend en bij vlagen grappig, toch een beetje als die man die je aanschiet op een borrel met een geslaagde openingszin maar je vervolgens niet meer loslaat en overlaadt met een teveel aan weetjes.” Lees hier de volledige recensie
Op Literair Nederland staat sinds vandaag mijn recensie van de kleine roman Caspar David Friedrichstrasse (Cécile Walsbrot, vertaling door Eva Wissenburg):
Het is verleidelijk om Caspar David Friedrichstraße te lezen en tegelijkertijd Google te raadplegen. Het boekje, dit jaar verschenen in de Franse reeks van uitgeverij Vleugels, is namelijk opgebouwd aan de hand van schilderijen van Caspar David Friedrich (1774-1840): negen hoofdstukken vernoemd naar negen schilderijen. Weliswaar gaat de verteller in ieder hoofdstuk in op het schilderij, maar je wilt toch het beeld zien dat hoort bij titels als ‘Morgen im Riesengebirge’ of ‘Abtei im Eichwald’. Googelen dus bij gebrek aan een overzichtscatalogus in de boekenkast. Lees hier verder.
Je kunt maar één keer debuteren? Niet als je actief bent in verschillende genres. In de eerste helft van 2020 gaat mijn debuutroman verschijnen bij uitgeverij kleine Uil.
Ik had vrijdagochtend 28 juni op het kantoor van kleine Uil in Groningen een bijzonder prettig gesprek met Coen Peppelenbos (mijn redacteur) en uitgever Peter ter Hoor. Ronny en ik zaten ontspannen op schommelstoelen (niet op de foto) aan tafel, met onze rug naar de boekenkast met alle uitgaven van bijna 20 jaar kleine Uil.
Wil je weten wat kleine Uil uitgeeft? Kijk hier voor proza, hier voor poezie, hier voor de Tzumreeks, hier voor de Regenboogreeks, en hier voor de complete catalogus.
Op de website: “Uitgeverij kleine Uil is een onafhankelijke uitgeverij met een eigenzinnig fonds.” Daar hoor ik graag bij!
Op onderstaande foto’s druk ik de hand van Coen Peppelenbos en uitgever Peter ten Hoor. De foto’s zijn gemaakt door Ronny Boogaart.
Wordt vervolgd.
Deze week verscheen op de website van Literair Nederland mijn recensie van Liefde van Marguerte Duras (vertaald door Marianne Kaas).
Mijn recensie, onder de kop ‘Moeilijk te vangen‘ opent als volgt:
Wie in Nederland leest er nog Marguerite Duras? In de tweede helft van de twintigste eeuw was zij een toonaangevend auteur – en filmmaker. Ze schreef romans, verhalen, toneel en filmscenario’s. Om twee hoogtepunten te noemen: het scenario voor de film Hiroshima mon amour (1959) en de roman L’amant (1984) waarmee ze de Prix Goncourt won. Van Duras verscheen eind jaren tachtig nog een Rainbowpocket (Het materiële leven). Nu komen vertalingen van haar werk uit bij marge-uitgeverijen die weliswaar het literaire hart op de juiste plaats dragen, maar helaas met hun uitgaven een publiek bereiken dat niet verder gaat dan dat van een welwillend ontvangen masterscriptie.
Lees hier verder.
Opvallend aan Liefde is vooral de vormgeving van de tekst, zie afbeelding:
In het maartnummer van het Tijdschrift Geestelijke Verzorging (jrg 22, nr 93) verscheen een gedicht en een recensie.
Hier vind je het gedicht Voor het slapen. (Uit de bundel Hongerklop).
En hier de recensie van Beate Rössler, Autonomie. Een essay over het vervulde leven.
Op Literair Nederland verscheen onder de titel Hoe het verleden doorwerkt mijn recensie van het bijzondere boek van Alba Arikha, Herinneringen aan een verloren wereld (uitgeverij Oevers, 2018):
Begin december 2018 verscheen mijn tweede bundel Hongerklop. Graag deel ik hier het openingsgedicht, dat Ronny en ik ook als nieuwjaarswens hebben rondgestuurd.
VOOR HET SLAPEN
Ik ken zijn ritueel van ontkleden:
trui, spijkerbroek, streepsokken, witte boxer
en als laatste een blik op bloot
in de staande spiegel, zwijgzamer
met de jaren.
Ik ken zijn talmen voor het liggen gaan:
valeriaan met water, A. Vogel
oogdruppels, houten tandenstoker,
rug rechter in het kussen, stijver
met de jaren.
Ik ken zijn gewoonte van toedraaien:
linkerschouder, knieën tegen mijn dij, hoofd
op mijn borst, lippen smakkend, tevreden.
Slaap lekker en nachtzoen, vluchtiger
met de jaren.
En dat ik dan elke avond weer denk
voor het vallen in de vertrouwde
afgrond. Dit. Zijn we op de helft
of al ver voorbij.
