Eén van de leukste websites die ik regelmatig bezoek is Literair Nederland.
Deze week heb ik me bij de redactie aangemeld als recensent. Vooral schroom weerhield me ervan dit eerder te doen. Met open armen ben ik ontvangen en krijg deze week mijn eerste boek toegestuurd om te recenseren. Er is direct een profiel op de website aangemaakt.
Vergeetboek
Zojuist ruim ik mevrouw Stevelings doodsbericht
van de condoleancetafel
want het volgende wacht al om neergelegd te worden.
Haar envelop is leeg. Er was niemand
die haar een afscheidsgroet schreef
en er was niemand die een afscheidsgroet
in ontvangst had kunnen nemen, behalve
haar zaakwaarnemer.
Ik berg haar envelop bij de anderen
die vergeten zijn, de ongebondenen
opgestapeld in een map, en herinner
me een zin die zij als een mantra
herhaalde: Het was een stille herfstdag
toen God alles harteloos anders liet
verlopen. Haar stem, haar geur,
haar geschiedenis verdwijnen,
alleen haar woorden blijven
aanklagen, tot ook ik ze vergeet,
ook dit gedicht wegraakt.
Deze week verscheen het nieuwste nummer van Tijdschrift Geestelijke Verzorging (TGV) met daarin opgenomen mijn recensie van Katie Roiphes boek Het uur van het violet, dat begin dit jaar in vertaling verscheen bij Hollands Diep. De recensie lees je hier.
Afgelopen zondag presenteerde uitgeverij Liverse in Dordrecht zes nieuwe poëziebundels van onder meer André van der Veeke, Kees Klok en L.F. Rosen, én een nieuwe aflevering van het literair tijdschrift Ballustrada. Daarin mijn gedicht De Schelde bij Perkpolder (speciaal geschreven voor de rubriek Laaglandse poëzie).
DE SCHELDE BIJ PERKPOLDER
Ik heb de veerpont op de Schelde gekend
met achter glas slappe kroketten en saucijzen
en een oom die jou glimlachend nooit korting
gaf op koffie en gevulde koeken.
Er is een zomerse foto, mijn eerste keer aan de reling
van de Prinses Juliana. Jij zag de grote stern, ik alleen
meeuwen. De geur van wegtrekkende
regen en ondoorgrondelijk diep onder onze voeten.
Waar de weg eindigt in water, bij Perkpolder
stond je vader. Autosleutels In zijn hand, zijn hoofd
verlegen afgewend. De veerpont verdween
naar Messina en ook hij wacht niet meer.
In het septembernummer van Tijdschrift Geestelijke Verzorging (TGV, nummer 87) is van mij een nieuw gedicht gepubliceerd. De pagina is zeer fraai vormgegeven.
Vanmiddag aan uw bed keerde
de enige jongeman terug van wie u hebt gehouden,
zeventig jaar geleden, een droge augustusmaand in
Duinkerken. Vlasvelden en blauwe duinen.
Na de oorlog schreef hij u uit Langue d’Oc
wenkende woorden in paarse inkt, een brief van zomers
lavendel, vergezeld van een kiekje – kalend voorhoofd,
potloodsnor. Kunnen we het leven niet samen?
Alleen uw vader, taai van jaren sparen,
werken en handen vouwen, sprak
achteloos met zijn stem van oude aarde: ‘Ge weet wat
moeder zich aandoet als ge gaat?’
U schreef terug: Voor mij bent u nog steeds te jong.
Geen brief volgde meer. Maar niet alles vervliegt.
Aan uw bed, in deze laatste jaren, keert
de enige jongeman terug van wie u hebt gehouden.
Vriend Gerard mailt. Bij het bladeren door 365 ikjes. Het beste van ik@nrc.nl vond hij halverwege mijn ikje. Nooit geweten. Vandaag kreeg ik het boek toegestuurd. Trouwring heet mijn stukje. Een kleine herinnering aan mensen die in 2010 nog leefden. Het boek is nog leverbaar.
(365 ikjes. Het beste van ik@nrc.nl. Redactie: Arjen Ribbens, uitgeverij de Harmonie, 2012)
Zaterdag 29 juli wordt in het kader van de Grey Pride een roze viering georganiseerd in het Dr Sarphatihuis. Ik zal daarin twee gedichten uit mijn bundel Het eindigt zomaar ergens voorlezen. Daarnaast zal ik Marjo van Bergen interviewen over het roze leven. De organisatie en presentatie ligt in handen van René Goudsblom.
