Deze vrijdag lag de eerste proef van Hongerklop, mijn nieuwe poëziebundel, in de brievenbus. Dit betekent dat ik dit weekend met een rood pennetje nog een keer goed door de tekst kan gaan.
Flaptekst: ‘Dit is het werk van een echte dichter,’ zei Mario Molegraaf tijdens de presentatie van Het eindigt zomaar ergens, het poëziedebuut van Eric de Rooij in het voorjaar van 2015. Drie jaar later komt De Rooij met zijn tweede bundel. In Hongerklop draait het om die momenten in het leven waarop alles stilvalt, ‘als in je hart de hongerklop slaat’. De dichter zwerft door zijn jeugdjaren in Hilversum, keert terug naar het klooster van Lilbosch, en reist van Amsterdam naar Taiwan. Maar hij gaat ook mee in de vele levensverhalen van bewoners in verpleeghuizen. De gedachte dat de mens een knooppunt van relaties is, vormt de basis voor zijn werk als geestelijk verzorger én als dichter. De poëzie in Hongerklop is zintuiglijk en concreet, balanceert tussen hard en teder, hoop en ontluistering, lichaam en geest.
geen millimeter scheidt ons
in tijd of ruimte
leg je hoofd maar neer, hoor
jouw hartslag in mijn lies.
Sinds 2010 is de Bordeauxreeks thuishaven voor vele dichters. Met Hongerklop verschijnt het vijftigste deel.
