Deze week verscheen op de website van Literair Nederland mijn recensie van Liefde van Marguerte Duras (vertaald door Marianne Kaas).

Mijn recensie, onder de kop ‘Moeilijk te vangen‘ opent als volgt:

Wie in Nederland leest er nog Marguerite Duras? In de tweede helft van de twintigste eeuw was zij een toonaangevend auteur – en filmmaker. Ze schreef romans, verhalen, toneel en filmscenario’s. Om twee hoogtepunten te noemen: het scenario voor de film Hiroshima mon amour (1959) en de roman L’amant (1984) waarmee ze de Prix Goncourt won. Van Duras verscheen eind jaren tachtig nog een Rainbowpocket (Het materiële leven). Nu komen vertalingen van haar werk uit bij marge-uitgeverijen die weliswaar het literaire hart op de juiste plaats dragen, maar helaas met hun uitgaven een publiek bereiken dat niet verder gaat dan dat van een welwillend ontvangen masterscriptie.
Lees hier verder.
Opvallend aan Liefde is vooral de vormgeving van de tekst, zie afbeelding: