Die trouwens af en toe ook aanwezig is in De Rooijs gedichten, in diens poëziedebuut ‘Het eindigt zomaar ergens’ (2015) en in deze tweede bundel Hongerklop. Een sterke bundel, alleen al het lezen waard vanwege het openingsgedicht ‘Voor het slapen’. Een liefdesgedicht, zeldzaam genoeg nu eens niet over de bliksemflits van de eerste keer maar over het na vele jaren flakkerende lichtje.

Hij dicht over een reis naar Taiwan, over de tijd dat hij een jongen was ‘met indianentooi’ en over de dubieuze zegen van familie: ‘meedogenloos zijn de genen’. Verder zijn er ontmoetingen in het verpleeghuis, onder meer met een vroegere bewoner van een eenzaam ‘Zeeuws eiland’ die over de kastijding met donderpreken en koude banken spreekt: ‘Drie keer op een zondag’. En nee, weer gaat het niet over drie keer je weet wel.