Sinds december rijd ik wekelijks op een van NS gehuurde fiets door het dorp van mijn jeugd. Ik kom op plekken waar ik deze eeuw niet meer ben geweest, maar die ik ken in het diepst van mijn herinneringen. Ik bezoek de graven waar zovelen in de tussentijd naar toe zijn gedragen. Tegelijkertijd verwacht ik bekenden van vroeger tegen te komen, maar ik herken niemand meer. De honkvaste generatie van toen is gestorven. Mijn generatie vertrok grotendeels uit het dorp. Ik ook, opgelucht. Om er jaren later achter te komen dat het dorp met mij is meegereisd. Niet het Hilversum van nu, oude plekken hebben een andere bestemming gekregen of zijn verdwenen, maar het dorp van veertig jaar geleden.

Er gaat geen fietsrit voorbij of ik worstel met de instructies van het hang- en ringslot. In Hilversum ben ik weer de jongen die nog geen fiets van het slot kan halen. Lees verder op Tzum!