Op zaterdag 14 september vond in Kinepolis Utrecht de Europese première plaats van de film Invisible Nation. Een geheime première, onaangekondigd in de filmladder. Wij waren mee op uitnodiging van H., die prompt tussen ons in ging zitten en zichtbaar geraakt was door deze documentaire van de recente geschiedenis van zijn land, Taiwan.

De inleider zei het zelf: Invisible Nation van Vanessa Hope zou ook als propaganda kunnen worden gezien. Propaganda voor de kracht en kwetsbaarheid van een democratisch land dat onterecht buiten de internationale gemeenschap wordt gehouden. De boodschap was overduidelijk: Taiwan ligt in de vuurlinie als het gaat om het beschermen van democratische waarden en verworven rechten en verdient meer erkenning vanuit gelijkgestemde landen. Zie ons. Steun ons. Erken ons.

Voor mij ging Invisible Nation over het elan van een jonge democratie. Taiwanezen zijn zich ervan bewust dat hun democratie zomaar weer verloren kan gaan. Wij westerlingen, geboren in een oude democratie, leven vaak in de veronderstelling dat een democratische rechtsorde gelijk is aan eeuwig afgekochte erfpacht. Iets dat blijft, ook na mij. Iets om niet meer over na te denken. Of te onderhouden. Een dictatuur hier? Ondenkbaar. Lees verder op Tzum