SERENDIPITEIT

Ik zit hier mijn ongeduld uit te houden
op een makkelijk afneembare stoel.

U kwam hier om uw hoest uit te houden
–  de blaf van een goudjakhals,
in afwachting van nieuw bloed
nam u me apart, vloekend, kankerend,
blindelings, op het systeem, op hoe slaafs
iedereen, tot aan de man die als Sinterklaas
in het rokershok bij u kwam zitten
en vroeg of u een liedje zingen kon.
Ze zijn hier allemaal gek, knettergek.

Ik schraap mijn keel, de aansteker schraapt
schraapt… schraapt… schraapt
geen enkel vonkje vrij. Rochelen.
Uw longen verzuipen in slijm.

Heradem. Voeten op de aarde, rug wiegend als riet.
Dat ik met de aandacht van drie prinsen
van Serendip tegelijk,
weet te luisteren, te vinden
waar niemand naar had
gezocht bij u.