De tweede aflevering van De roze revolutie, de documentaire-reeks van Michiel van Erp over de geschiedenis van de LHBTQIA+ beweging, katapulteerde me terug naar de jaren tachtig. Vanuit Amerika waaide een dodelijke ziekte over die vooral homoseksuele mannen leek te treffen. Een nieuwe pest. Kreeg je het dan ging je onherroepelijk dood. De geïnterviewden spraken over het verlies van tientallen – veelal jonge – vrienden. Er is een tijd geweest dat ik dagelijks na het douchen mijn lichaam inspecteerde op afwijkende vlekken die het voorzichtige begin van het einde aankondigden. Een aft was een voorbode, een puistje veroorzaakte paniek. Onverklaarbaar gewichtsverlies werd gecompenseerd door een zak chips. De angst zat er diep in, ondanks het oppassende leven dat ik leidde. Rationeel gezien was er geen enkele reden voor bezorgdheid. De ‘community’, waarover in de documentaire veelvuldig werd gesproken en waarbinnen al die mannen ten prooi vielen aan het virus, kende ik niet. Aids bracht me naar een leven aan de zijlijn. Ik hield me koest.
Eric de Rooij 