Opeens stond de honderdjarige Hans Keilson in de belangstelling. The New York Times prees zijn romans Komedie in mineur en In de ban van de tegenstander, boeken van een halve eeuw oud. Meesterwerken, volgens die krant, en de Nederlandse pers pikte de lofprijzingen voor Keilson op. Zo verscheen hij als gast in De Wereld Draait Door, en mocht hij voor het eerst in zijn leven naar het Boekenbal. Eindelijk gerechtigheid? Het antwoord dat Keilson op die vraag gaf was helder. Het woord gerechtigheid was niet op hemzelf van toepassing. ‘Bij zo’n term dacht hij in de eerste plaats aan zijn vermoorde ouders.’

 Het lange leven

Hans Keilson. Telkens een nieuw leven is een kloeke biografie, maar niet al te kloek zoals sommige andere biografieën. Biograaf Jos Versteegen (1956) heeft het turbulente en lange leven van Keilson binnen vierhonderd pagina’s weten te houden (exclusief noten en bibliografie), netjes opgedeeld in vier even grote delen, waardoor de vaart erin blijft. Versteegen is vooral bekend als dichter, vertaalde al eerder sonnetten van Keilson in het Nederlands en kreeg van de weduwe, Marita Keilson-Lauritz, vrij toegang tot het persoonlijk archief van haar man.

Keilson werd geboren in 1909 in Freienwalde an der Oder. Met precisie en verbeelding wekt Versteegen het vooroorlogse stadje tot leven. Lees op Neerlandistiek.nl de volledige recensie.