In een nacht had ik er een tiental volgers bij. Onbekende namen. Onbekende vrouwen. Jong en aantrekkelijk. Ze leken uit verre landen te komen. Ik bekeek mijn profielfoto nog maar eens. Het was hetzelfde ronde gezicht van in de vijftig met een brilletje, daaraan was in de tussentijd niets veranderd. De vrouwen hadden mijn laatste bericht over de Weimarrepubliek en Dante ook niet geliket. Misschien hadden ze het wel met interesse gelezen? Toen ik R. erover vertelde, zei hij: ‘O, allemaal hoeren. Je moet ze blokken.’ Er zat een verdienmodel achter, maar hoe dat verdienmodel nu precies werkte, wist hij ook niet.

De entree van A. was anders. Deze jongeman begroette me met een uitgebreid privé-bericht vanaf de ‘smiling coast of Africa’. Ik stuurde hem een groet uit Amsterdam terug. Hij zocht vriendschap met mensen van over de hele wereld. Ik ontving foto’s van hem, ook van zijn familie. Zijn vader was dood. Als oudste zoon zorgde hij voor zijn moeder en broers. Omdat hij vastte, stuurde ik – met behulp van Google voor passende voorbeelden – goede ramadan-wensen en hij stuurde goede ramadan-wensen terug. Een week na ons eerste contact kreeg ik een lang bericht van hem. Hij had geen werk en zijn familie had honger. Of ik hem geld kon sturen? Eerlijk gezegd, ik rekende op dit verzoek. Toen ik zei hem alleen met woorden te kunnen ondersteunen, werd de toon dwingender. Het was ook een wat zeikerige reactie. Vond ik zelf. Zeker als iemand echt honger heeft aan de smiling coast of Africa.

In dezelfde week nam vriendin T. mij mee naar Mezrab/ The House of Stories aan de Veemkade in Amsterdam. Lees verder op Tzum.